LINA DIMITROPOULOU: LINA DIMITROPOULOU

http://www.facebook.com/?sk=messages&tid=1367924831446#!/profile.php?id=1247453275

http://euroart-press.blogspot.com/2010/04/lina-dimitropoulou.html

http://dimitropoulou.blogspot.com/

ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ . ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ ΕΝΘΕΤΟ CULTURE .Ο ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Είναι η εποχή της ''Νέας Μεγάλης Ουτοπίας'' που οδηγεί στην αναζήτηση μορφών έκφρασης. Τα αιτήματα της τέχνης αναπτύσσονται στα έγκατα των μεγάλων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αναταράξεων. Το σήμερα εστιάζεται στην δύναμη και στο όραμα των τεχνολογικών εξελίξεων. Σε αυτή τη νέα θεωρητική και αισθητική άποψη θα καταγραφεί ιστορικά η εποχή μας ως έργο- καρπός μιας παγκόσμιας γενιάς με ψυχισμό και όραμα την ανατροπή των απαρχαιωμένων δομών και την ανάδειξη των νέων ιδεολογικών προσανατολισμών και των νέων οπτικών εμπειριών.

Η ουτοπική επιδίωξη της αλλαγής του κόσμου λειτουργεί μέσα από καλλιτεχνικές διαδικασίες που ξεπερνούν και αυτά τα όρια της τέχνης και επεκτείνονται στις κοινωνικές και πολιτικές δομές…

ΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Η τέχνη αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή της κοινωνικής συνείδησης που στεριώνει και αναπτύσσει στον ψηλότερο βαθμό τις αισθητικές σχέσεις του ανθρώπου με την πραγματικότητα. Στεριώνει τις δημιουργίες της πάνω σ ένα ιδανικό, που δεν αποτελεί αιώνιο και απλησίαστο κανόνα ομορφιάς, ούτε μυστικό φανέρωμα κάποιας απριόρι τελειότητας, αντιληπτής από τη νόηση μονάχα των εκλεκτών. Βγαίνει μέσα από την ίδια τη ζωή και τις αλήθειες της, απ την παντοδύναμη φύση που είναι το βασικότερο πρότυπό της κι έπειτα ξεκαθαρίζεται απ τη γενική έννοια που χρειάζεται να εκφράσει.

Δεν γεννήθηκε σαν πνευματική πολυτέλεια, πρόβαλε, αντίθετα, σαν ανάγκη για το κέρδισμα της γνώσης, με τη γενίκευση μιας γνώσης που στηρίχτηκε πάνω στη συνείδηση κοινωνικών φαινομένων και στην ικανότητα του ανθρώπου να ερμηνεύσει και να ξεχωρίσει τα θετικά τους στοιχεία, που θα του χρειάζονταν για τις λυτρωτικές του αναζητήσεις.

Δεν μπορεί να δικαιωθεί αν δεν υπηρετεί την προσμονή της απολύτρωσης του ανθρώπου, για να ζήσει.

Αυτό το μήνυμα της απολύτρωσης μέσα στην τέχνη, που δεν μπορεί στα σοβαρά κανείς να το αμφισβητήσει, δεσμεύει απόλυτα τον ίδιο τον καλλιτέχνη, τον στρατεύει και τον βαραίνει με ξεχωριστές υποχρεώσεις απέναντι στους άλλους, χωρίς παράλληλα να του αφαιρεί και την δική του χρειαζούμενη ελευθερία. Άλλωστε η αληθινή ελευθερία δεν σμίγει ποτέ το φώναγμα το δικό της με τις απελπισμένες κραυγές του ξεμοναχιασμένου ατόμου, που πασκίζει να σπάσει τις αλυσίδες, που το δένουν με τις συμβατικότητες της ζωής και να κερδίσει την προσωπική του ανεξαρτησία, αντικριστά με όλους τους ενάντιους ανέμους.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Η τεχνολογία και οι εικαστικές τέχνες, χρησιμοποιούν ως όχημα ό,τι ενδιαφέρον είχε υπάρξει, το έργο των Τάτλιν , Πέβσνερ , Γκαμπό ,Μαλέβιτς, τον Θεωρητικό λόγο του Αλεξέι Γκαν ,σε μια προσπάθεια να ορίσουν τις αναζητήσεις της τέχνης των πρώτων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα. Ο διάλογος αυτός αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην παγκόσμια καλλιτεχνική πρωτοπορία, αναδεικνύοντας στο έπακρο τη δυναμική των νέων τεχνολογιών.

Στο πλαίσιο του διαλόγου της τεχνολογίας με το έργο της Ρωσικής «Μεγάλης Ουτοπίας», δημιουργούνται έργα με συγκρότηση και λογική στην πληρέστερη μορφή τους . Η σχέση αυτή προκαλεί διαφορετικά ερεθίσματα με στόχο τη δημιουργία μιας σημειολογίας μέσα από την αλλαγή των αρχικών νοημάτων…

ΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Η ελευθερία του καλλιτέχνη είναι εκείνη ακριβώς του στρατολάτη, που έχει το δικαίωμα οποιονδήποτε δρόμο να ακολουθήσει μα που πάντα τον δένει η απόφασή του να φτάσει τελικά στον προορισμό του, προτού τον πιάσει το νυχτιάτικο σκοτάδι. Στον δρόμο του μπορεί να συναντήσει κρυμμένες πηγές και να σταθεί και να ξεδιψάσει, μπορεί να σμίξει το στοχασμό του προσωρινά με το πέταγμα των ανήσυχων πουλιών του δάσους. Μα πάντα η συνείδηση του προορισμού του δεν θα του επιτρέπει να αποξεχαστεί μ όλη εκείνη την συγκεκριμένη ομορφιά, που στις προσωπικές μονάχα προτιμήσεις του αναφέρεται - γιατί κάποιοι τον περιμένουνε και τον χρειάζονται τώρα, γιατί κι ο ίδιος τους θέλει και τους έχει ανάγκη, για να μπορέσει να ζήσει και να χαίρεται.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Το επίκεντρο σήμερα των ''πολυμεσιακών καλλιτεχνών '' είναι η τεχνολογία με στόχο η σύνδεση της με την τέχνη. Καλλιτέχνες εκπρόσωποι της παγκόσμιας πρωτοπορίας, προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν την εικαστική γλώσσα, τις δομές της, αλλά και τη σχέση της με τις υπόλοιπες τέχνες, με απώτερο σκοπό να δημιουργήσουν ριζοσπαστικά έργα που θα ανταποκρίνονται στις δυνατότητες της νέας τεχνολογικής εποχής .Ο φυσικός γόνος αυτής της ένωσης σήμερα είναι οι νέες τεχνολογίες ως σύνθεση των τεχνών, ως ριζική αναμόρφωση των κωδίκων αναπαράστασης και επικοινωνίας.

Η πλήρης κατάργηση της τέχνης απαλλαγμένης από κάθε είδους χθες δεν είναι η αλήθεια. Πάντα ο καλλιτέχνης αποφασίζει και ποτέ ο αστικός φιλοσοφικός λόγος που άπτεται των επιστήμων. Απλά τα αιτήματα του σήμερα δηλώνουν τον πρωτεύοντα ρόλο της τεχνολογίας έναντι του περιεχομένου ,δηλώνουν ότι η τεχνολογία είναι αυτή που προσδίδει το περιεχόμενο και όχι το αντίθετο…

ΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Η απολύτρωση που πρέπει η τέχνη να μας προσφέρει και που γι αυτή σε τελευταία ανάλυση υπάρχει και η ίδια κι απ αυτή αποκλειστικά δικαιώνεται, δεν είναι οπωσδήποτε δυνατό να συσχετιστεί μ όλες εκείνες τις εγωιστικές τάσεις, που χαρακτηρίζουνε ορισμένους φτασμένους δημιουργούς. Αν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε θα είχε υποχρεωτικά απόλυτο δίκιο ο Όσκαρ Ουάιλντ, που διατείνεται, ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο καλλιτέχνης δεν έχει ηθικές προτιμήσεις. Μια ηθική προτίμηση θα ήταν γι αυτόν, καθώς ισχυρίζεται,<μια ασυχώρετη επιτήδευση ύφους>.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Το νέο ουτοπικό πείραμα μπορεί να γίνει πραγματικότητα, καταργώντας κάθε είδους πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και αισθητικές συμβάσεις. Η ουτοπία όμως θα τελειώσει και θα επιχωματωθεί οριστικά όταν αφήσει τους πειραματισμούς , σιωπήσει και περάσει στο περιθώριο υπό την βία του τεχνολογικού ολοκληρωτισμού …

ΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Η αληθινή τέχνη δουλεύει πάντα πάνω στο πρόβλημα της απολύτρωσης του ανθρώπου απ την κοινωνική και την πνευματική του υποδούλωση. Αυτό αποτελεί θεμελιακό της χρέος και απαραίτητη προϋπόθεση για την καταξίωσή της σ' όλες τις εποχές και σ' όλους τους τόπους. Και πιο πολύ ασφαλώς στην εποχή της εμφάνισης και της κυριαρχίας του καπιταλισμού, μια εποχή που ο κόσμος έγινε πιο σύνθετος και πιο δυναμικός, η κοινωνική ζωή ιδιαίτερα αντιφατική και η ψυχολογία του ατόμου περισσότερο μπερδεμένη.

Ο 19ος αιώνας χαρακτηρίζεται ακριβώς απ' αυτή τη συνθετότητα και τη δυναμικότητα των κοινωνικών πραγματικοτήτων, που οδηγεί την τέχνη μπροστά σε ένα πλήθος από στόχους και θέματα και που την υποχρεώνει στην αναζήτηση της μοναδικής διεξόδου, που έχει ανάγκη ο άνθρωπος και δεν μπορεί εντούτοις ακόμα ξεκάθαρα να την εντοπίσει. Έτσι προβάλλει μέσα από την τέχνη αυτής της εποχής μια ποικιλία απόψεων, που έχουν σαν πυρήνα τους χαμένα ονειροπολήματα, ελπιδοφόρες ανατάσεις , ειρωνικές αμφισβητήσεις ή πικρές αποκαρδιώσεις . Ο καλλιτέχνης όμως συχνά ονειρεύεται, με την έννοια ότι πίσω από τα συγκεκριμένα γεγονότα, που τον εμπνέουν, ξεδιπλώνει θέσεις που δεν αντιστοιχούν πάντοτε στις υπάρχουσες αλήθειες. Πρέπει βέβαια να ονειρεύεται αλλά τα όνειρα του να ριζοπιάνονται από το κατακάρδι της αλήθειας του συγκεκριμένου καιρού του και ν' απλώνονται κατόπιν σε προοπτικές του , που θα μπορέσουν ν' αλλάξουν αργότερα σε αντικειμενικές καταστάσεις.

Ο καλλιτέχνης οφείλει να μην ξεχνά ποτέ, ότι υπηρετεί την τέχνη κι όχι τον ξεμοναχιασμένο εαυτό του, κι ότι η τέχνη καθώς γράφει ο Μπαλζάκ δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη συμπύκνωση της φύσης, συμπύκνωση όμως όχι μορφική αλλά πάντα αναφερόμενη στην κοινωνική και ανθρώπινη ουσία των καταστάσεων. Ο αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να έχει πολυεδρικότητα και μεγάλη οξύτητα στην αντίληψη, αλάθευτη διαίσθηση, συγκινησιακή ευαισθησία και δημιουργική φαντασία. Ο Μπαρμπύς μιλώντας για τον καλλιτέχνη που τον χαρακτηρίζει απόλυτα η συνείδηση της μεγάλης αποστολής του, γράφει στην <κόλαση> για τον εαυτό του , ότι < θα 'θελε να ζήσει όλες τις ζωές και να έχει θέση μέσα σ' όλες τις καρδιές>.

Ο πραγματικός καλλιτέχνης οφείλει να βρίσκει και να προβάλλει σωστά, λυτρωτικά μηνύματα για τους άλλους. Κάθε φορά να δένει την τέχνη του με τις πραγματικότητες των τριγυρινών τους όντων, με τις εσώτερες αλήθειες τους και με τις προεκτάσεις τους μέσα στο μέλλον, συντροφεμένες στις δημιουργίες του από τους ήρωες της καθημερινότητας, που σήμερα αλλάζουνε για μια ακόμα φορά την πέτσα της πανάρχαιας γης , κι άλλοτε πελεκήσανε το κάτασπρο μάρμαρο, για να χτιστεί ο Παρθενώνας.

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Η Λινα Δημητροπουλου κινείται στην δημιουργική ανασυγκρότηση πληροφοριών, σε διαρκή έσω αισθητική συνομιλία με το έργο των Μαλέβιτς, Μοντριάν , Τάτλιν , Πέβσνερ , Γκαμπό, Καντίνσκι, Ζόζεφ Μπόις, Μαρκ Ρόθκο και στις υπαρξιακές αναζητήσεις του Ντοστογέφσκυ . Όλα στο έργο της χωρίς ρητορεία, με εσωτερικευμένο απόκρυφο τρόπο. Ο ποιητικός εικαστικός λόγος των μορφών της δεν είναι μέσο αφοσίωσης σε κανένα –ισμο απλά ικετεύει για μνήμη και εξιλέωση.

Η Λινα Δημητροπουλου ασχολείται με προσωπικό τρόπο για την εξερεύνηση του υπερβατικού.

Υ.γ. το άγχος δημιουργίας βιογραφικού δεν έχρισε ποτέ κανέναν καλλιτέχνη. Η Λινα Δημητροπουλου παραμένει για μια εικοσαετία στην ιερή σιωπή του εργαστηρίου της.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ